Hayli kişisel bir iç döküm ...
Dikkat
ettiniz mi bilmem, son dönemde İstanbul’daki emlak piyasasında telaffuz edilen
rakamlar dudak uçuklatıyor. Yıllarca kendi evinde oturup kiracı olma derdi
çekmemiş ancak oluşan yeni şartlar gereği kurtlar sofrasında ev arayan çiçeği
burnunda bir kiracı adayı olarak doğrusu son bir ay içinde gördüklerim,
duyduklarım en azından beni fazlasıyla şaşırtmış durumda. Ben de içimi dökeyim dedim , en fazla kendi kendime söylenmekten kurtulurum ;-))
Öncelikle
şunu kestirmeden koyalım, kent merkezinde yaşam artık aslanın ağzında
arkadaşlar! Şöyle ufak tefek, akmaz
kokmaz, eli yüzü düzgün bir daire bakayım diyor emlakçıları dolaşıyorsunuz.
Telaffuz edilen minimum kira 2.000 TL. Faturalar hariç dememe gerek var mı?
Yalnız
yaşayacağımı söyleyince bazıları bana apartlara bakmamı öneriyorlar. Yani
bildiğiniz ruhsuz, zevksiz mobilyalarla doldurulmuş otel odalarına. Apart
odalar da 800 TL’den başlıyor. Bazılarında mutfak ve banyo ortak.
İstanbul’da hasbelkader
bir veya iki daire sahibi olmuşsanız sizden keyiflisi yok. Hemen birini kiraya
verip rantıyla geçiniyorsunuz. Geçenlerde baktığım evin sahibesi, bana üst
katın boş olduğunu, tutmak isteyip istemediğimi sordu. Tarihi bir bina, şahane bir
atmosfer. Ufak bir balkonu da var. Açıkçası
ağzımın suyu aktı. Dairede iki ayrı yatak odası olmasını ilginç buldum. Ortak
girişli, ikinci katında bir başkasının yaşadığı, dairelerin herhangi bir
kapıyla filan da ayrılmadığı evin sahibesi sadece o kat için 2.500 TL
istiyordu.
‘’E, ama bu çok fazla değil mi?’’ diyecek oldum, iki odadan birini
Airbnb’den kiraya vereceğini, eğer aynı dairede bir başkası ile yaşamak
istersem kirayı biraz daha geriye çekebileceğini söyledi. ‘’Anlaşıldı, pek iştahlı
bir hanımsınız’’ dedim içimden. Gülümseyerek oradan çıktım.
Bir başka sefer ise şehrimizin müstesna semti Moda'da bir ''stüdyo''yu görmeye gittim. Yerden ısıtmalı, eşyalı, güvenlik kameralı 1+0 pek minik pek güzel bir daire. 2.500 liracık! Artı depozit artı emlakçı artı bilmem ne...Hadi onları geçtim dairenin dört tarafı da duvara bakıyor. Gel de otur o konforun içinde şimdi!
Hayır,
istenen rakamları veremeyecek durumda mıyım? Pekala da veririm. Yıllarca işinde gücünde, yapabildiği kadarıyla
ufak ufak birikim yapıp bir kenara koyan bir insanım sonuçta. Belli bir yaşam
standardım var. Ve fakat buna mukabil hem bu inanılmaz rakamlara içim yanıyor ve kendimi aptal yerine konmuş hissediyorum. Hem de şöyle bir gerçek de var ki 20 yıllık çalışma hayatımda ilk defa alım gücümü ciddi ölçüde
sınırladığım bir dönemdeyim. Maaşlar belli ama hayat belli değil ve orta halli geliri olup da mutlu olan varsa şapka çıkartırım doğrusu!
Neyse ki artık çal
çaput, kıyafete para vermiyorum. Bu da fena bir tasarruf değil hani ;-) En
önemli yaşamsal giderlerimi yol, faturalar ve mutfak harcamaları oluşturuyor. Sistem
seni Homo Economicus olmaya zorluyor.
Peki şikayetçi
olduğum ne ?
Emeğimizin bir çırpıda eridiği bu yeni hayat düzeni aslında. 1+1’lere
hatta o da yetmiyor 1+0’lara mahkum edilen bu düzenin parçası olmak benim
derdim. Bu yeni düzende geniş oturma salonları, büyük sofralar ve arkadaşlık- komşuluk
ilişkilerine pek yer yok. Herkes kendi küçük bireysel dertlerinin peşinde başı
önde, gözleri telefonunda öylece yaşayıp gidiyor işte. Bazen düşünüyorum, bir
ben miyim şikayetçi olan diye. Sanmam. Öyleyse nedir bu çapraşık düzende var olma
çabası? Kime, neyi kanıtlama derdindeyiz?
Korkarım ki
bir balonun içinde yerleştik, içerideki hava bitene kadar da orada yaşamayı
sürdüreceğiz. Balon dedim de aklıma geldi, TÜİK 2015 yılına ait bir endeks
yayınlamış, başlığı İllerde Yaşam Endeksi. Bu endeks konut,
çalışma hayatı, gelir ve servet, sağlık, eğitim, çevre, güvenlik, sivil
katılım, altyapı hizmetlerine erişim, sosyal yaşam ve yaşam memnuniyeti olmak
üzere yaşamın 11 boyutunu kapsıyor. Endeks 0 ile 1 arasında değer alıyor ve 1’e
yaklaştıkça daha iyi bir yaşam düzeyini ifade ediyor.
Şimdi bakınız; Yaşam endeksinde
ilk sırayı Isparta almış. Yaşam memnuniyeti endeksinde ilk sıra Sinop’un olmuş.
Eğitim endeksinde ise ilk sırayı Tunceli almış. Gelir ve servet, sosyal yaşam
ve altyapı hizmetlerine erişimde ise İstanbul ilk sıradaymış.
Detaylı
açıklamaları burada var ama beni en çok şu cümle bitirdi:
‘’Güçlü toplumsal
ilişkilere, çeşitli sosyal faaliyetlere sahip olma yoluyla bireylerin sağlık,
çalışma hayatı gibi diğer yaşam boyutlarını da olumlu etkileyen sosyal yaşam
endeksinde ilk sırayı 0,6747 ile İstanbul aldı’’. ‘’Balon’’un içinden görünen tablo
buysa, bu işte bir gariplik yok mu Allaşkına ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder